Ook nu weer zijn de asfaltwegen zo nauw dat er nauwelijks twee vrachtwagens op passen. In alle landen waar we door reizen is het zaak met de linkerwielen op de middenlijn te blijven rijden zodat de rechterwielen veilig afstand houden van de bandenvernietigende asfaltranden, net zo lang tot de tegenligger ruimte maakt.

Vrachtwagens in de berm
In Mauritanië verdwijnen zelfs de meest brede en zwaar beladen vrachtwagens voortijdig in de berm. Het zien van de bewapende terreinauto’s met militairen is waarschijnlijk intimiderend genoeg om ruim baan te maken voor onze naderende kolonne.

De snelheid van de eerste dag is eruit bij de militairen, ze stoppen in Nema terwijl wij boodschappen doen bij de lokale supermarkt, gaan de Toyota’s een voor een naar de basis om te tanken. Al met al staan we vier uur te wachten.

Zodra alle Toyota’s terug zijn, verwachten we meters te maken. Niets is minder waar want er moet al snel weer gestopt worden voor het gebed.

Volg de track
Jim en Eri hebben een mooie route op de kaart ingetekend; we willen de track volgen die op de kaart te zien is in een dun zwart lijntje van Nema naar Tichitt. De militairen hebben locals gevraagd ons te begeleiden naar het begin van de juiste track. Zodra de local ons verlaat, zijn de militairen het spoor al meteen bijster.

De militairen blijken op dit gebied het niveau van onze padvinders nog niet te benaderen. Tot onze verbazing wijken ze ook nogal eens af van de juiste windstreek.

Waypoints
Bij het avondeten besluiten we het anders aan te pakken. Als we zelf de waypoints hebben, zijn we minder afhankelijk van de militairen is de redenering. Ingrid belt met de satelliettelefoon haar man Onno, die de waypoints op de route sms-t.

De mannen repareren twee banden en nieuwe banden worden uit de MAN 8 gehaald. We zijn klaar voor het terrein van de Sahel.