Maandag

Reveille om 6.45 uur. Het is een koude morgen. Iedereen bibbert een beetje. Met een beetje doorwerken lukt het eindelijk een keer om op tijd te vertrekken, 8.00 uur zetten we koers naar Dongola, nog ca. 50 km.

Zwaar zand
Het begint al goed. Lekker zwaar zand. Maar, dat is wat we toch willen. De sporen zijn af en toe moeilijk te volgen. Het zand is zo zacht dat de sporen die er waren door de wind weer zijn dicht gewaaid. Het zachte zand is van korte duur.

We komen op harder terrein en het spoor is goed te volgen. De snelheid zit er wederom goed in. In de verte doemt de groene begroeide strook langs de Nijl op en we rijden de bewoonde wereld in. Je ziet dat er veel akkerbouw is.

Tractors
Kleine groene akkers met rondom geulen voor de irrigatie. Het land wordt her en der zelfs met een tractor bewerkt. Dat zien we voor het eerst in Afrika. We stoppen om te gaan kijken hoe de irrigatie in zijn werk gaat.

In een put van 6 m diep met een doorsnede van 4 m loopt langs de wand een trap naar beneden. Op de bodem staat een pomp die pruttelt nadat een van de jongens hem heeft aangeslingerd. De irrigatiegeul loopt langzaam vol met water. Zo gaat dat hier en het werkt perfect.

Akkers, akkers en nog meer akkers
We maken de jongens blij met T-shirts van Suzo. Ze trekken de shirts over hun jurk aan om te showen. Ze weten niet hoe ze ons moeten bedanken. We vragen hen nog de weg naar Dongola dat nu nog ca. 6 km rijden is. Overal zijn kleine nederzettingen.

De akkertjes daar omheen tieren welig. Men verbouwt hier voornamelijk bonen. Van de bonen wordt een soort saus gemaakt waarin stukken brood doopt, een Sudanese lekkernij.

Onverwacht op bezoek
In de verte zien we een groot wit gebouw met spelende kinderen. Die gaan we vandaag verrassen met een onverwacht bezoek. De kinderen begroeten ons enthousiast. De kinderen nemen een aantal van ons mee voor een rondleiding.

Het is een grote school met wel 400 kinderen. De ommuurde school ziet er verzorgd uit. Als je binnenkomt zijn er verspreid verschillende lokalen. In het midden van het terrein is veel groen. Het is kennelijk speelkwartier, want de juffen en meesters zijn een hapje aan het eten.

Ze nodigen ons meteen uit om ook een hapje mee te eten. Ze zitten op de grond om een grote schaal, waarop brood ligt en een kom met bonenbrij. De mannen en de vrouwen zitten wel apart. We proberen een paar hapjes en de smaak is goed.

Blijdschap
Een van de juffen spreekt behoorlijk goed Engels en we leggen haar uit dat we blocnotes en pennen hebben voor heel de school. Ze weet niet wat haar overkomt. Mede dankzij onze sponsors hoeven deze kinderen geen schriftjes en pennen meer te delen.

We geven hen ook een aantal voetballen. Buiten het terrein is een voetbalveld. Twee goals markeren het zandveld. De giften komen hier goed terecht. Na uitgebreid afscheid nemen, zwaait heel de school ons uit.

Even tanken en op naar de markt
De pont over de Nijl naar Dongola is niet meer ver. Vlakbij de pont is een benzinestation waar we gaan tanken. Voordat de vrachtwagens volledig vol zijn getankt neemt even tijd (1300 l diesel). Naast het pompstation tanken we water. Het vullen van de jerrycans en de tanks van de MAN6 duurt een aantal uur.

Naast de pont, die gelukkig groot genoeg is voor de vrachtwagens, is een kleine markt waar inkopen worden gedaan. Groente, fruit, blikjes etc. Erik koopt een groot stuk vlees (biefstuk) om vanavond te barbecuen. Dat wordt smullen.

Reddende engel

Ondertussen redt Jack een puppy dat bijna wordt overreden. Het blijkt dat er geen moeder is, waarschijnlijk door vrachtwagens dood gereden. Jack wacht geen moment en neemt de puppy mee. Marlou ontfermt zich direct over de nieuwe aanwinst. Nu dus met 14 in totaal.

Omdat we niet tegelijk op de pont kunnen, gaat de Toyota vooruit om ook nog inkopen aan de overkant te doen. Cola, cassis, alcohol vrij bier en brood om de komende dagen door te komen. Het is wachten op de vrachtwagens en ondertussen raken we aan de praat met een dierenarts, Abdul, die perfect Engels spreekt.

Hij heeft vorig jaar de Hollandafricatour ook gezien in Dongola. Als Erik vraagt of hij een tandarts kent, belt hij direct zijn vriend Elmutaz Hussein die een kliniek heeft een paar deuren verder. Dit heeft zo moeten zijn. Na een paar keer heen en weer bellen komt Elmutaz naar de praktijk.

De kliniek van Elmutaz
Het ziet er heel erg netjes uit. Erik vertelt dat we hem blij kunnen maken met diverse tandheelkundige materialen (dankzij Corim en Demedis). Elmutaz begint te glunderen. Hij vertelt dat hij ieder vrij uur besteedt om zijn kennis over het vak verder uit te breiden.

Overdag werkt hij in een kliniek van de overheid. Vanaf 17.00 uur tot laat in de avond behandelt hij mensen in zijn eigen kliniek. Als hij hoort dat we eind van de week nog in Karthoum komen, vraagt hij ons direct te bellen. Dan probeert hij ook nog te komen.

De gastvrijheid in Sudan kent geen grenzen. We komen bijna niet weg, maar het is ondertussen al 17.30 uur en we willen nog een stukje rijden. Abdul kijkt nog even naar onze nieuwe aanwinst en schat dat hij vier weken is.

Vlees op de barbecue
Vrij snel rijden we langs het vliegveld de stad uit. We verlaten het asfalt van Dongola als we de eerste de beste piste naar het westen zien. Bij zonsondergang maken we kamp.

De barbecue wordt provisorisch gemaakt en het vlees ligt lekker te sudderen. De geuren teisteren onze smaakpapillen en zodra het vlees geserveerd wordt, is iedereen stil. Wat een zaligheid na een week zakjes voer.

De nieuwe aanwinst, Jackie genaamd naar zijn redder, ligt lekker in mandje en eet al kleine beetjes. Iedereen bemoeit zich met het beestje.

Morgen vervolgen we onze weg dwars door de woestijn richting Khartoum.