Ook vandaag vertrekken we om 7.00 uur. De militairen zijn duidelijk nog niet ervaren met off road rijden. Het blijkt ook een nadeel te zijn om met maar liefst vier Toyota’s op pad te zijn; er rijdt zich altijd wel een vast in het zand.

Terreinrijden
Jim probeert ze de grondbeginselen van terreinrijden bij te brengen: de bandenspanning verlagen en achteruitrijden als eerste poging om los te komen. Het mag niet baten, regelmatig moeten ze geborgen worden door de MAN’s.

De chauffeurs klimmen gestaag met de MANs een berg op, waarbij de zwarte buckelpiste van de wintersportgebieden verbleken. We zijn vol vertrouwen dat boven op de berg de weg zich voor ons ontvouwt.

Bergen bergen en nog meer bergen
Niets is minder waar, er zijn zelfs geen oude bandensporen van een track te vinden. We zijn omringd door bergen en het is een raadsel hoe we verder moeten. Nogmaals vragen we meer waypoints aan Onno, die er maar liefst 48 stuks binnen een uur sms-t.

Jim benoemt Onno tot onze held, een eretitel die hij slechts een uurtje weet te behouden. De way point’s wijzen ons dwars over een berg, deze track is duidelijk in geen jaren gebruikt. Ook de stafkaart van het leger brengt geen duidelijkheid over de wijze waarop de route verloopt.

Komt het nog wel goed?
Terwijl we ons afvragen of dit überhaupt nog goed komt, verschijnt onze gids met een lokale nomade die zegt de weg te weten naar Tichitt. Jim sluit een deal met de nomade: in ruil voor brandstof wil de nomade ons de weg wijzen.

Dat het vervolgens twee dagen gaat duren om in Tichitt aan te komen, had niemand verwacht. We volgen de terreinauto van de nomade en het duurt niet lang voordat we inderdaad op een pad rijden, dat ook voor de trucks begaanbaar is. De nieuwe held is geboren.

Met de hand
Dit pad is 17 jaar geleden met de hand door de nomaden aangelegd nadat het vorige pad wegens landverschuivingen niet meer begaanbaar was. Dat verklaart waarom de oorspronkelijke track niet te vinden was. De illusie dat de track ons ook op snelheid brengt, vervliegt snel.

Toyota zoek
Er raakt regelmatig een Toyota zoek in het terrein, er moet gebeden en mierzoete thee gedronken worden. Kortom, er is altijd wel een reden om weer te stoppen met een wachttijd die oploopt tot een half uur of meer.

Het lijkt wel alsof het niet de bedoeling is dat we op de plaats van bestemming aankomen. We hebben deze dag dan ook niet meer dan 72 kilometer in 12 uur afgelegd. Om de irritaties hierover geen kans te geven, houden we de moed erin met grapjes.

Kees heeft de lachers op zijn hand door de situatie samen te vatten met: ‘We zijn ontvoerd, alleen dat weten we zelf nog niet’.