Wederom om 06.15 uur vertrokken richting Mega. In deze laatste vrij behoorlijke plaats willen we voor de laatste keer tanken in Ethiopië. Geen pompstation te bekennen wel zagen we een Shell bord ergens hangen. Even navraag doen: Men werkt hier met vaten diesel. Dan dat maar, duurt wel iets langer.

Op naar de grens
Uiteraard hadden we weer een enorme belangstelling. Bij het wegrijden geven we een voetbal weg; de jongen die het pakte zal zijn leven niet zeker meer zijn want de hele meute rende achter hem aan.

Nu gaan we dus richting grens proberen te komen. Buiten Mega nog even navraag gedaan. Ze willen allemaal wel meehelpen/meerijden. Tegen “betaling” van een BP shirt kwamen we op een gegeven moment op een track uit.

De track was af en toe moeilijk te vinden en ook slecht te berijden. Op een gegeven moment na ca. 10 km. kwamen we nog bij een plaatsje waar we voor de zekerheid nog vroegen of we de juiste weg aan het volgen waren. Wederom verbazing alom omdat nooit iemand deze weg neemt.

De grens over
Op een paar stukken na was het een en al gesteente waar we overheen moesten rijden. Tot we volgens het aantal gereden kilometers hadden ingeschat dat we dicht bij de grens zouden moeten zijn.

En ja hoor, daar stond de grensmarkering, een kleine stenen pilaar waarvan een lijn tot in de verte doorliep om te laten zien waar de grens doorgaat. Dit was exact om 12.30 uur. Na dit alles op de gevoelige plaat te hebben vastgelegd zijn we verder gegaan.

Crew information
Een klein stukje verder kwamen we bij een dorpje dat er in 1 e instantie verlaten uitzag. Tot we een aantal soldaten ontwaarden die wenkten dat we naar hen toe moesten komen. Loek heeft de “chef” het e.e.a. uitgelegd en een kopie gegeven van de Crew information.

Deze man zou via radiocontact bij zijn baas informeren hoe te handelen omdat het gebruikelijk is dat men de grens overgaat bij Moyale.

Na slechts een uur te hebben gewacht, en de jongens daar verblijd te hebben met een voetbal, konden we van de “chef” doorrijden maar we moesten ons dan wel melden bij de politie van North Horr.

De weg die we moesten gaan bestond uit kiezels, stenen, keien, het leek wel een maanlandschap. Omdat de zon al bijna onder ging werd het tijd om een kampplaats te zoeken. Na weer door een dorp gereden te hebben in een woestijnachtig gebied hebben we een paar kilometer verder kamp gemaakt.

Het was een heel mooi plekje, maar het waaide ontzettend hard, dus we moesten een zeil spannen om de wagens om een beetje uit de wind te zitten.