Heerlijk om je nog even om te draaien. Iedereen komt op zijn gemak uit zijn/haar tent. En na een rustig ontbijtje vertrekken we om 9.00 uur. Om niet meteen via de piste naar Khartoum te rijden, besluiten we een omweg in te lassen.

Steeds moeilijker terrein
Na GPS-les gisteravond werpen Peter en Lex zich op om voorop te rijden en de koers te bepalen. De omgeving blijft onweerstaanbaar. Alhoewel we op steeds moeilijker terrein terecht komen. Je kunt je niet voorstellen dat de auto’s over dit soort keien kunnen rijden.

Van een afstand ziet het er uit als strak asfalt, maar naarmate je dichterbij komt, blijken de stenen steeds groter te worden. Na een paar uur rijden, komen we op een plek waar verder rijden onmogelijk blijkt.

Net een maandlandschap
We staan op een soort hoogvlakte (645m) omgeven door allerlei kloven en canyons. Het ziet er uit als een maandlandschap. Maciej – onze motormuis – zoekt allerlei mogelijkheden, maar een stuk terug rijden is het enige dat erop zit.

Zodra we weer aan de andere kant van de bergrug zijn, zien we een behoorlijke piste naar het zuiden. Die hadden we beter meteen kunnen nemen. Maar dat is achteraf gepraat. Gelukkig kunnen we nu weer wat kilometers maken. De piste leidt ons van oase naar oase, waar we de eenzame bewoners van kleding kunnen voorzien.

Het kamp opzetten
Na al dat gehobbel van de afgelopen uren is een uitgestrekte vlakte een verademing. Anita heeft vandaag haar vuurdoop als chauffeur van de MAN6 met glans doorstaan. Om 17.30 uur maken we kamp naast een paar zandduinen.

Zodra de auto’s goed staan (in een U-vorm), steekt iedereen zijn handen uit de mouwen. De een hangt lampjes op, de ander gaat de auto’s controleren. De persoonlijke kisten komen uit de MAN6 en binnen de kortste keren is het kamp gemaakt.

De smakelijke geuren van de nasi maken iedereen hongerig en iedereen laat het zich goed smaken. Morgen zetten we koers naar Khartoum.