Onze groep is Namibië vorige week druppelsgewijs binnengekomen. Na een aantal dagen rondneuzen in het zeer ontwikkelde, maar weinig inspirerende Windhoek konden wij dan eindelijk de negen crewleden van de HAT VIII en de twee MAN’s zondagmiddag welkom heten in de hoofdstad.

Welke routes moeten we kiezen?
Zij hadden een aantal praktische tips en konden ons veel vertellen over de te kiezen routes. De hele maandag is besteed aan repareren en prepareren. Hoewel in Windhoek nagenoeg alles voor zeer betaalbare prijzen te krijgen is, van Gucci-schoenen tot cappuccino, was het vinden van accu’s en banden geen sinecure.

De hulp van de zeer gastvrije Jan en Selma Bakker bij wie wij volgende maand mogelijk de MANs kunnen parkeren was dan ook zeer welkom. Dertig jaar Afrika deed het echtpaar hun achtergrond niet verloochenen. Deze rasscheveningers kennen nog elke straat in Den Haag en wisten ons te vermaken met talrijke mooie verhalen.

HAT VIII
Dinsdag was het vroeg dag. Wij hebben de crew van de HAT VIII naar het vliegveld gebracht, dus het reiswekkertje ging al om 4.30 uur af. Enkele uren later draaiden we met twee afgetankte vrachtwagens, bepakt en bezakt de Trans-Kalahari Highway op.

De route ging richting het zuiden, naar Sossusvlei, richting de hoogste zandduinen ter wereld. Ondanks een gloednieuwe asfaltweg kwamen we weinig tegen onderweg. Met zo’n twee inwoners per vierkante kilometer is Namibie dan ook het dunst bevolkte land van Afrika.

Namib-Woestijn
Tegen het avonduur maakten we kamp op een panoramisch plekje te midden van het hoge gele gras waarboven glooiende heuvels afstaken, aan de rand van de Namib-woestijn, de oudste woestijn ter wereld wel te verstaan.

De skies op de schouders en het snowboard onder de arm midden in de woestijn vormden een vreemd plaatje. We hebben een mooie zandduin uitgezocht waar vanaf we een aantal zeer spectaculaire afdalingen hebben kunnen maken.

Zandhappen
Soms was het even zandhappen, maar over de bank genomen kwam iedereen welbegleden beneden. Omdat Namibië dit jaar de meeste regen heeft gehad sinds 52 jaar was er nog veel vegetatie te vinden in de adembenemende rode duinen.

Er was zelfs een lichtblauw kleimeertje waarin we een verfrissende duik hebben genomen. De Namib-woestijn is een zogenaamde levende woestijn; terwijl wij wandelden schoten de kevers en hagedissen voor ons uit.

Om die reden is het helaas niet toegestaan om door de woestijn te rijden. De hele kustlijn van noord tot zuid is National Park, welke je slechts over de aangewezen paden mag doorkruisen.

Vuurdoop
Julian, Simon en Ed hebben hun vuurdoop gekregen op de vrachtwagens. Met een gemiddelde van 7,8 voor deel A waren ze alledrie geslaagd. Vanavond krijgen we ons extra stempeltje in het ANWB-internationale rijbewijs.

Gelukkig hebben we het gekrijs van Susan en Majo van bovenuit de MAN 6 niet gehoord; ze konden de zeeziekte maar nauwelijks onderdrukken. Desondanks hebben ze genoten van het prachtige uitzicht.

Vanuit Boston
Susan en Ed zijn vanuit Boston ingevlogen, nadat zij Loek al 5 jaar lang aan de kop hadden gezeurd wanneer de HAT nu eindelijk Namibie aan zou doen. Majo en Julian zijn vanuit Zuid-Afrika gekomen na een weekje surfen.

Verder worden we vergezeld door Loek en Linda, al olijk huppelend door het warme zand. Marco is al twee keer eerder meegeweest met de tour, waarmee hij behoort tot de ervaren crewleden. Hij is inmiddels een onmisbaar element van de crew geworden.

Simon biedt vanaf de vroege ochtend tot de late avond vrolijke entertainment. Huilende hyena’s op de achtergrond dwingen ons nu ons veilige bedje boven op het dak op te zoeken.