De woestijn wordt altijd geassocieerd met extreme droogte, veelal terecht. Niettemin waren de vrachtwagens en de omgeving bedekt met een laagje dauw; Majo werd drijfnat wakker in haar daktent.

Mist boven de zandduinen
De mist die over de zandduinen van de Namib-woestijn hing gaf vanuit de rivierbedding een mooi uitzicht. Deze zeedamp van de Atlantische oceaan, die tot een uur of negen bleef hangen, maakt het voor kleine organismen als insecten en hagedissen mogelijk in de woestijn te overleven.

Het bleef moeilijk om een route door de duinen te vinden. Ook na een poging om met zachtere banden door te rijden gingen we toch maar rechtsomkeer over een meer begaanbare weg naar Walvis Bay.

Lekke band
Helaas was dit van korte duur, aangezien we al snel te kampen kregen met een lekke band, die totaal aan flarden was gereden. Gelukkig werd dit opgemerkt door onze Amerikaanse chauffeur, Ed.

Al met al hebben de HAT-broekies onder begeleiding van Marco er bijna 1,5 uur over gedaan hun eerste band te vervangen. Maar bij duin 7 werden we beloond met een luie duin-afdaling; dit keer bracht een quad ons met ski’s en al omhoog.

Westenwind
De snijdende westenwind waaraan wij de ligging van deze fantastische duinen te danken hebben, moesten wij met eer en moed trotseren. Het zand zat echt werkelijk overal waar je bedenken kan.

Terwijl de zon in de Atlantische Oceaan zakte en een prachtige rode gloed over de woestijn wierp, kwamen wij aan in het Duits-koloniale kustplaatsje Swakopmund.

Hier zette wij ons kamp voor de nacht. Tot groot genoegen van de vrouwen staat hen hier een warme douche te wachten: tijd voor moisterizers en hydratatie van huid en haar.