Alles wordt ingeladen voor de trip naar Lalibela, een dorp dat bekend is om zijn monolitische kerken uitgehouwen in de rotsen. Gabriel (de manager van het hotel) heeft ons alle dagen geweldig verzorgd en na een uitgebreid ontbijt nemen we met zoenen en omhelzingen afscheid van hem.

Op naar Lalibela
Om 10.15 uur zet de karavaan koers richting Lalibela. Zodra we de stad uitrijden, zien we in de verte de bergen die we gaan kruisen. We klimmen steeds hoger en de uitzichten zijn eindeloos. Qua natuur is Ethiopië echt ongekend. Het is bijna niet te vertellen wat een indrukken we opdoen.

Onderweg kunnen we gelukkig weer kleding weggeven. De mensen hier leven op hoogtes tussen de 2000 en 3200 meter en het koelt ’s nachts enorm af. Ook de jeugd waar we onderweg een potje mee voetballen is blij met de Adidasbal, totdat een van hun er met de bal vandoor gaat.

High Way
De weg slingert door de bergen en over de hoogvlaktes en overal zijn mensen. De grote weg tussen Bahir Dar en Weldya is een zgn. High Way. Bij ons is het eerste de beste karrepad nog beter. Veel keien en gaten dwingen ons af en toe tot langzaam rijden.

Op een gegeven moment is het inderdaad raak. Het kan bijna niet anders. De MAN8 heeft een lekke band. Dat betekent eraf en plakken, want er is geen reserveband voorhanden. Het duurt een tijdje voordat de band van de velg is, maar met vereende krachten lukt het toch.

3250 Meter hoog
Heel de omgeving loopt uit om ons te bekijken. Een aantal jongens spreekt behoorlijk Engels en we praten uitgebreid met hun. Vlak voor vertrek proberen we iedereen blij te maken met kleding, maar hier geldt vooral het recht van de sterkste. Vreselijk om te zien, maar het is niet anders.

We blijven stijgen en op de GPS prijkt een hoogte van 3250 meter. Het wordt tijd om kamp te maken, maar op deze hoogte lijkt dat geen goed idee. Verder rijden is de beste optie om toch wat lager kamp te maken. Dat lukt op 3050 meter. Dat betekent een koud nachtje voor de boeg.

Orde brengen in de chaos
Onder toeziend oog van de dorpelingen worden veel tassen en dozen uit de MAN8 gehaald om het een en ander wat geordender weg te stouwen. Het ziet eruit als een slagveld. Maar met vereende krachten wordt alles beetje bij beetje weggewerkt en er komt orde in de chaos.

Onder het genot van mosterdsoep gevolgd door een ham-preischotel gaan we op tijd naar ons mandje.